Alsof het elke dag zondag is
Zomaar een ochtend op het Schapenmeer.
Er schijnt een voorzichtig zonnetje maar het is nog niet zo warm gelukkig. In de verte zie ik een groepje mensen aankomen, een vader met zijn 2 zonen en 2 schoondochters.
Ze komen om een plekje naast zijn vrouw en hun moeder vast te leggen. Ze komen uit Harlingen en zijn speciaal voor dit bezoek een weekeind in Vorden.
Verdriet en rust
Mevrouw zou deze week 83 zijn geworden.
Meneer moet even bijkomen met een kopje koffie :”Altijd als ik hier aankom, wordt ik even verdrietig. Maar als ik er dan een tijdje ben, dan word ik rustig”.
Zijn vrouw is december vorig jaar overleden en begraven op de natuurbegraafplaats. Ze kwam oorspronkelijk uit Vorden en haar opa en oma hebben aan de Galgengoorweg gewoond. Nu is ze weer terug, zo voelt het. “Ze ligt met haar voeten naar de plaats waar ze zoveel van hield”.
Zeeman
Meneer is altijd zeeman geweest en was veel van huis. Hij wilde eigenlijk altijd een zeemansgraf maar dat voelde de laatste tijd minder goed. “ Je weet nooit waar de zee je dan naar toe brengt, dan ben ik liever bij mijn vrouw”.
Hij begint te vertellen over zijn leven, zijn liefde: zijn vrouw. Hoe ze, als hij dan een periode weer thuis was, ‘er altijd voor zorgde dat het elke dag zondag was’. Hij mocht alleen de kinderen niet teveel verwennen maar verder was het dan genieten.
Hij heeft tot het laatst voor haar gezorgd, een zware zorg maar vol liefde. Op de boomschijf van zijn vrouw staat een ster. Die wilde ze altijd zien als ze ging slapen, het troostte haar. Dan deed hij de gordijnen een beetje open voor haar zodat ze de ster kon zien.
Elke dag zondag
Bij het graf van zijn vrouw valt hij even stil. Hier wil hij straks liggen, naast zijn geliefde vrouw! Op haar graf groeit een kleine lijsterbes. Moeder natuur.
Na het inmeten, wandelen ze rustig terug met elkaar. Zo is het goed.
En ik denk aan zijn woorden : “Ze zorgde ervoor dat elke dag zondag was”. Hoe mooi en liefdevol is dat?!
