De rode paraplu

Het is een druilerige dag als de auto met het jonge gezin aankomt op onze parkeerplaats.
Een klein meisje stapt aarzelend de auto uit en vader helpt zijn vrouw.
Ze komt net uit het ziekenhuis waar ze bevallen is van haar zoontje. De term ‘doodgeboren’ heeft voor deze ouders een klein, stil en kwetsbaar gezichtje.

Vandaag gaan ze op zoek naar een plek voor hun zoontje. Niet een plek in het warme bedje thuis, maar in het natte bos.
Terwijl we proberen de moeder te laten plaatsnemen in de e-car, dartelt het meisje om ons heen. Ook de uitvaartleider is mee en hij bekommert zich over het meisje. Een man in pak en een klein meisje rapen samen dennenappels in het bos.

Kracht

Moeder heeft nauwelijks de kracht om te blijven zitten maar straalt een enorme kracht uit als het gaat om de taak die ze heeft. Ze gaat voor het mooiste plekje voor haar zoon!
We rijden het bos door en het meisje heeft veel plezier met de meneer in pak. Takjes, dennenappels, bladeren, ze verdwijnen allemaal onder in de e-car.

En dan is het daar, de plek is gevonden. Ik weet niet waar ze de moed en energie vandaan haalt, maar moeder stapt uit en schuifelt naar de plek.
Sterretjesmos voor haar zoontje, bosbessen voor haar dochtertje, een beetje besloten en toch goed te vinden. Dit is waar we over een paar dagen hun zoontje gaan begraven.

Rode paraplu

Een paar dagen later is het zover. Het regent nog steeds en het kleine meisje heeft laarsjes aan en een rode paraplu mee. Moeder draagt een heel klein doosje waar vlindertjes op staan. Ze houdt het stevig vast, hun zoon. Vader helpt haar liefdevol in de e-car.
Ook de uitvaartleider is weer mee en het spel gaat gewoon verder.

Bij het graf blijven we wachten. Wanneer is het tijd? Hoe kun je je kind loslaten?
Het meisje stapt aan de hand van haar vader het kleine grafje in. Ze staat op de bodem van het graf van haar broertje waar de natuurbeheerder sterretjesmos in heeft gelegd. “Kijk mama, ik sta erin!” Terwijl ze dit roept, draait ze rond met haar rode parapluutje in de hand.
Haar papa en mama glimlachen door hun tranen heen naar haar. Het is tijd.

Het meisje legt, samen met haar vader, het kleine doosje met haar broertje op de bodem waar ze zelf net heeft gestaan. Moeder zit er op een stoel bij.
Samen met de natuurbeheerder sluit vader het grafje. Voor het meisje hebben we een kleine gele schep erbij gezet en zij schept dapper mee.

Zoveel kracht, zoveel liefde, zoveel verdriet. Het is hartverscheurend en de hemel huilt mee met dikke druppels.