Een koude zondagmorgen

Het is zondagochtend, een prachtige winterse dag. De rijp kleurt de bomen wit en de bladeren knisperen onder de voeten. 

Op het Schapenmeertje schaatsen 2 kinderen en hebben veel plezier samen. Niet zomaar 2 kinderen maar broer en zus die hier de stilte vullen met gelach en plezier. Hun vader staat trots en genietend aan de kant.

 Alleen, want zijn vrouw en hun moeder is afgelopen zomer overleden.  Ze ligt hier begraven, op een mooie plek in het bos. 

De twee zwaaien enthousiast als ze me zien en ik krijg een brok in mijn keel.

“Kijk, er lopen ooievaars pootjes over het ijs!”. Het meisje wijst ze aan en ik vertel over de reiger die hier graag komt. Hij wilde waarschijnlijk landen op het ijs en is vast doorgegleden met zijn kont op het ijs. Je ziet het voor je. “Er ligt ook een hondendrol op het ijs”. Lachend wijzen ze hem aan. Ook daar maken we grapjes over.

Vader warmt op met een kopje koffie en vertelt dat het de hele week al te druk was om een mooi schaatsmoment te pakken. We nemen de schaatsen gewoon mee als we naar mama gaan! En zo geschiedde. 

Naar mama gaan, hoe intens verdrietig is dat. Maar hoe geweldig mooi dat het ze lukt om er ook iets bijzonders, iets moois en zelfs iets vrolijks van te maken. Wat zou ze trots zijn geweest op haar mooie gezinnetje. Naar mama toe gaan is niet alleen verdrietig maar ook gewoon fijn en leuk. Dood en leven zijn voor deze kinderen op een hele bijzondere manier verweven. Niet weggestopt, niet alleen maar vol verdriet. Maar verdriet wat er mag zijn, ook tijdens vrolijke dagelijkse momenten. Verdriet met een glimlach. Onvergetelijk!