Iedere uitvaart haar verhaal

Achter iedere uitvaart schuilt een leven en een verhaal. Het ene omringd door liefde, het andere door afwezigheid en verdriet.  Wij krijgen vaak te horen dat de natuur in beide gevallen troost biedt. Lees het aangrijpende verhaal van een nabestaande die zijn vader op Schapenmeer een laatste rustplaats heeft gegeven.

“Op een dag wordt je plots opgebeld: “het huis zit vol politie”. Je schrikt je rot en snelt in paniek naar huis. Eenmaal thuis vraagt een agent je rustig te gaan zitten en vervolgens hoor je in gechoqueerde toestand dat de vader die je nooit hebt mogen leren kennen, eerder die week overleden is.

Je leefwereld staat plots grondig op zijn kop, in letterlijk uren leer je je vader kennen op een manier die altijd je grootste nachtmerrie was. Je leert dat hij in eenzaamheid leefde en weinig zelfredzaam was. Niets minder dan een traumatisch verhaal met eindeloos veel vragen tot gevolg. Had je jezelf een jaar geleden nog niet beloofd een band op te bouwen “voordat het te laat is”?
In een dergelijke situatie laveer je tussen de schijn dat je rationeel handelt enerzijds; en een eindeloze brei aan ongeordende gedachten anderzijds. Je overlegt met familie. Je wilt handelen in overeenstemming met wat je vader wilde, maar hij had geen testament, dus wat beslis je dan? Ga je echt de gemeente laten opdraaien voor een anonieme begrafenis? Is dit nou wie jij bent?

Wetende dat zowel jij en hij een crematie niet had gewild, zoek je op het internet naar vormen van begraven. Diep in de nacht lees je over begraafplaatsen, stenen, grafrechten en andere ongemakkelijke details. Natuurbegraven? In een natuurgebied, is dit serieus? Je klikt het weg maar de gedachten blijven malen, want was je vader vroeger al niet bezig met ecologie? Zelf dicht je veel waarde toe aan de natuur, dus past dit niet net zo goed bij je vader als bij jezelf?

De dag erop wordt je vermoeden bevestigd: dit zou hij heel erg mooi gevonden hebben. Je leest verder en zoekt naar een natuurbegraafplaats in de Achterhoek waarvan hij zo hield. Van Natuurbegraafplaats Schapenmeer ontvouwd zich een beeld van een nieuw initiatief op een prachtige locatie, gerund door mensen die de natuur er omheen minstens net zo serieus nemen als de overledenen die ze er herbergen.

Je besluit het te doen, hier gaat je vader eeuwig rusten.

De begrafenis vindt plaats op een zonovergoten dag en ondanks het diepgevoelde verdriet, verloopt de dag zoals je denkt dat je vader dat gewild had. In de maanden na het overlijden wordt je regelmatig hartelijk welkom geheten met een kop thee en een goed gesprek, je leert zelfs dat ze midwinterhoornblazers uitnodigen en andere mooie respectvolle activiteiten organiseren. Er ontstaat niet alleen een band met de adembenemende plaats waar je vader rust, maar ook met de lieve mensen die zijn prachtige groene eindstation iedere dag onderhouden.

En dan opeens besef je dat het besluit je vader hier te begraven niet alleen een goede beslissing was, maar dat het een vorm van emotionele heling gaat geven waar je nog de rest van je leven dankbaar voor zal zijn.”