In het moment

Het is bijna 10 uur en het zonnetje schijnt eindelijk weer eens na dagen regen maar het is wel venijnig koud. Ik sta met de e-car te wachten op een meneer en een mevrouw die hier niet in de buurt wonen maar wel van oorsprong hier vandaan komen. Noodgedwongen moesten ze bezig met de vraag ‘wat wil ik als ik doodga?’ want meneer heeft te horengekregen dat hij nog een paar maanden te leven heeft.

Vandaag komen ze hiervoor naar Natuurbegraafplaats Schapenmeer. Als ze aankomen stapt meneer nog kwiek uit de auto. Zijn vrouw heeft er meer moeite mee, zij is slecht ter been en samen helpen we haar op de e-car. Dekentje over want het is, zoals gezegd, waterkoud.
Eerst naar het informatiehuisje voor een kop koffie na de lange rit. Als we zitten komt
langzaam hun verhaal op gang. Na 55 jaar huwelijk is het eind in zicht van hun samenzijn.
Een maand geleden kregen ze de diagnose.

Natuurlijk wil je dit niet maar meneer toont naast het begrijpelijke verdriet ook acceptatie en berusting; ‘Ik ben 83 en ik heb een mooi leven gehad.’ Ondanks het naderende einde kan hij nog steeds genieten van de prachtige herfstkleuren in het bos zegt hij. Het achterlaten van zijn lieve vrouw, dat vindt hij wel moeilijk.

De koffie is op en we installeren ons weer op de e-car. We rijden rond, ze vinden het bosprachtig. Meneer vindt het een fijne gedachte dat hij, met het kiezen van een plekje op de natuurbegraafplaats, een bijdrage levert aan het behoud van natuur.
Na een poosje rijden we langs een mooie beuk en we stoppen. Dit is de plek. Meneer stapt uit, loopt een eindje het bos in. Ja, dit is de plek. ‘Wat raar hè om dit te doen’ zeggen ze een beetje ongemakkelijk lachend tegen elkaar.

Als we de plek hebben vastgelegd is mevrouw één van haar gehoorapparaten kwijt. Na een poosje zoeken vinden we het apparaatje gelukkig weer, verborgen in de sjaal van mevrouw.
Samen prutsen ze het apparaatje weer in haar oor. Het lukt haar niet, hij helpt. ‘Ze vallen er steeds uit’ zegt ze, ‘Je hebt ook van die rare oren, je moet maar nieuwe kopen’ ginnegapt hij tegen haar. Ze schiet in de lach. Ik sta het van een afstandje te bekijken en geniet van hoe ze met elkaar zijn. Na zoveel jaar, zo lief en zorgzaam. Meneer is blij als we alles hebben afgerond.

Ik wens ze alle goeds voor de tijd die ze samen nog hebben te gaan. Als ze weg zijn merk ik dat dit bezoek me heeft geraakt. Hoe je omgaat met een aangekondigd einde weet je niet tot het je overkomt. Maar deze meneer, deze man en vrouw, hebben me iets laten zien. Verdriet om
het naderende afscheid. Maar toch ook, bijna onbezorgd, samen zijn en genieten. Nu in dit moment, de tijd die ze nog samen hebben. Het is mogelijk, ik heb het vandaag gezien.

geschreven door Eva