Spelen bij oma.

Soms is het wat het is.
Soms is het leven wreed.
Dan is ‘spelen bij oma’ niet anders dan dit.
Twee kleine handjes die krabbelen in het zand.
Vingertjes die een blaadje verkruimelen.
Een rompertje met Nijntje dat vies wordt van de zwarte grond.
Papa die Fedde vasthoudt, want zitten is nog moeilijk.
Twee prachtige blauwe oogjes die om zich heen kijken.
Dezelfde blauwe ogen als zijn papa en oma.
Meer is het niet, ‘spelen bij oma’.
Maar wat ontzettend lief en waardevol.
Oma wordt niet vergeten en blijft onderdeel van het leven van dit kleine jongetje.
Dat is wat het is!

Meer persoonlijke verhalen kunt u hier lezen.