Prikkelpad Inspiratiedag

Zaterdag 15 juni,
De regen is gestopt en laat een glinsterend laagje achter op de bladeren. Het drupt nog wat na en de eerste mensen komen ons gebied bezoeken voor onze inspiratiedag.
Er is van alles te doen deze dag; rondleidingen, inspiratiemarkt, uitvaart in scène maar ook het prikkelpad.

“Wat moet ik me daar nou bij voorstellen?”, vraag een mevrouw me tijdens een praatje. “Ach wat, dat hoef ik ook helemaal niet te weten, ik ga het gewoon doen!” en ferm loopt ze richting het slingerende paadje voorbij de boskapel.

Later op de dag spreek ik haar weer en vertelt ze over de oude telefoon die er stond. Over hoe dit haar raakte en terugbracht naar vroeger. Over hoe mooi de viool speelde toen ze erbij stond en de woorden van Helma Snelooper haar ontroerden.

Naast de oude telefoon, stonden er ook nog vele andere dingen op stammetjes langs het mooie kronkelende paadje: oude schaatsen, een wekker, oude meetlat, klompen, een fragiel zakdoekje, toverlantaarn, muziekdoosjes en nog veel meer. Helma Snelooper, ‘dichter des Achterhoeks’, droeg haar gedichten voor en de mensen die er liepen vertelden over hun gedachten en herinneringen. Vincent speelde de viool.

Soms zijn woorden niet genoeg. Soms raken ze net niet die plek waar je even wilt zijn. Dan zijn beelden zo bijzonder. Hoe een klomp je kan brengen bij je oergrond en een telefoon je kan verbinden met een verloren geliefde. Ook muziek kan dan zoveel betekenen.

Het was een waardevolle dag met waardevolle gesprekken, mooie woorden, muziek en indrukken.
Een prachtig gedicht van Helma werd door haar voorgedragen tussen de bomen:

Gedicht opvouwbaar bos

ik draag een opvouwbaar bos
in mijn broekzak
en soms als ik schrik
van een blik
of geluid
klap ik het uit

in een mum van tijd
spruit alles op
de prachtigste woorden
worden geladen
erbarmen, genade
ze duizelen
door de bladeren

ik rust met mijn buik
op moeder aarde
ze ruikt naar roest
net als toen ze me baarde
ze lispelt
kind
je mag altijd blijven

dan fluit het kruid
de wind begint
te draaien
een specht bescheurt zich
tussen de struiken
ik hoor hem schateren
of is het huilen
ik was mij met klaterend
hemelwater
dep butsen en builen

baan mij een weg naar buiten
klap het bos weer in

niet te beschrijven