Wonen hier ook kabouters?

Een klein meisje huppelt aan de hand van haar opa. Het gaat haar eigenlijk te langzaam maar opa kan niet sneller.

Ik zie ze in de verte aan komen lopen. Het meisje dartelt alle kanten op en wijst opa en oma op elk klein en groot wonder wat ze ziet.

Ik raak met ze in gesprek en ze vertellen dat ze een tijdje geleden een plek hebben uitgekozen. Het kleine meisje is een nachtje aan het logeren en wilde die plek in het grote bos wel eens zien.

“Als opa dood gaat, dan kan ik hier op bezoek komen”, zegt het meisje met een hoge stem. “Dan kom ik met oma want die is dan heel verdrietig, hè oma?!

Oma kijkt haar met een glimlach aan en knikt alleen even. Even zie ik het meisje wegdromen, er borrelt duidelijk een vraag naar boven. “Wonen hier ook kabouters?” Ze kijkt van mij naar haar oma. “Natuurlijk” antwoord haar oma. “die wonen altijd in het bos”. En ook ik knik vol enthousiasme.

Ik vertel haar dat ik laatst door het bos wandelde en iets zag wat ik heel veel op een kabouterschuurtje vond lijken. Ik pak de camera erbij en zoek de foto op. Samen turen we naar de foto. “Kijk, dat mos is toch precies een dakje”? Ze is het helemaal met me eens.

Ze huppelt weer naar haar opa en zegt:” Opa, er wonen kaboutertjes bij je als je dood bent!” Ik zie haar opa even slikken. “Dat lijkt me heel gezellig”, zegt hij knikkend tegen zijn kleindochter. Ik neem dit gouden moment in me op en zwaai het meisje na als ze weer verder gaan. Hoe een klein meisje zo groots kan zijn!